Historia Pałacu w Małkowie

Pałac w Małkowie został wzniesiony w latach 1810-1820 dla ostatniego kasztelana sieradzkiego i brygadiera kawalerii narodowej – Pawła Biernackiego oraz jego żony – Konstancji z Małachowskich Biernackiej. Ich bratanek Józef Gabriel Biernacki był żołnierzem kawalerii Pawła Biernackiego, a następnie legionów polskich we Włoszech. Odbił z rąk Kozaków Jana Henryka Dąbrowskiego i został jego adiutantem. Wielokrotnie brał udział w spotkaniach z Napoleonem Bonaparte.

Rezydencja Biernackich w Małkowie była wzorowana na pałacu cesarza na wyspie Elbie. Oba pałace mają identyczne proporcje i bryłę. Projektantem Pałacu był Fryderyk Lessel, znany architekt warszawski. Żona pierwszego właściciela Pałacu, Konstancja była wybitną Polką doby Oświecenia, literatką oraz kolekcjonerką pamiątek narodowych.

Od 1875 do lat 30stych XX w. majątek należał do rodziny Pstrokońskich. Funkcjonowała w nim tzw. świątynia sztuki, której mecenaskami były Maria i Walentyna Pstrokońskie.
W Małkowie tworzyli i odpoczywali m.in. rzeźbiarz Stanisław Jagmin, malarze Zygmunt Andrychiewicz, Czesław Tański, Józef Rapacki. Częstym gościem był również noblista Władysław Stanisław Reymont, którego pomnik dłuta Stanisława Jagmina stoi w parku.

Po wojnie pałac przejęło państwo. Dzięki staraniom lekarki, Eugenii Kaleniewicz, odbudowano pomnik Reymonta, utworzono w jego wnętrzach izbę pamięci noblisty, a sam pałac i park wpisano do rejestru zabytków.
Od końca lat 90tych posiadłość znajduje się w prywatnych rękach. Po remoncie w latach 2001-2003 pałacowi przywrócono świetność i został otwarty dla gości.